Waar jullie de plank misslaan is het feit dat jullie negeren dat alle signaalpaden vanaf de camera tot aan het panel van je TV een zekere redundantie hebben, zodanig dat alle fouten 100% gecorrigeerd worden. Dáár gaat het om, niet of het digitaal is of niet.
Ik kan nu een heel verhaal gaan houden over modulatietechnieken, waarbij je ook bij analoge signalen redundatie kunt verhogen (FM vs. AM is een goed voorbeeld), over forward en backward error correction en toevoegen van redundantie in digitale signalen maar dat zal ik jullie besparen.
Het gaat er om, dat bij digitale televisie normaal gesproken (en dat is bijna altijd zo) alle variaties/fouten die optreden onderweg 100% worden gecorrigeerd. Dat betekent dus dat de pixels die oplichten op je panel exact gelijk zijn aan de pixels die werden belicht, met dezelfde sterkte, als op de camera (minus wat kleur- en licht-bewerking in de studio). Er is dus maar één "correct" resultaat en dat wordt normaal ook altijd bereikt.
Daar komt nog bij dat het proces van compressie (ook lossy) deterministisch is, dus een bepaalde gecomprimeerde bitstream als input levert áltijd dezelfde ongecomprimeerde bitstream als output, op elke ontvanger (zoniet, dan is dat een fout).
En dus leveren alle digitale tv ontvangers, mits transparant ingesteld, altijd perfect beeld.
Mensen hebben moeite om met dat concept om te gaan. De analoge wereld waarbij een storing of vervorming (door b.v. te kleine bandbreedte van het mediium) zorgt voor iets wat nog heel herkenbaar is, maar net niet hetzelfde, ligt veel dichter bij onze belevingswereld. Het idee dat je iets krijgt wat een "kopie" is waar je met sleutelen nog wat "correctie" op kunt doen is veel aantrekkelijker. Dat zal dan ook wel de reden zijn dat Vinyl LP's altijd maar zo interessant blijven.
Edited by Erik Slagter, 27 December 2016 - 18:21.